ΕΝΟΡΓΑΝΗ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ

                                                 Ενόργανη Γυμναστική

   Η Γυμναστική (ενόργανη) είναι ένα απ’ τα αρχαιότερα αθλήματα και συμπεριλαμβάνεται και στα προγράμματα των Ολυμπιακών Αγώνων.Είναι το άθλημα εκείνο που απαιτεί τελειότητα της εκτέλεσης των ασκήσεων σε συνδυασμό με την δυσκολία. 

Σε αγωνιστικό επίπεδο τα όργανα της ενόργανης γυμναστικής για τις γυναίκες είναι: άλμα , ασύμμετροι ζυγοί, δοκός, έδαφος ενώ για τους άνδρες είναι: άλμα ,δίζυγο, μονόζυγο, έδαφος, πλάγιος ίππος, κρίκοι.

Συμπληρωματικό όργανο της ενόργανης γυμναστικής είναι και το τραμπολίνο.

                                               

ΟΦΕΛΗ ΕΝΟΡΓΑΝΗΣ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗΣ

Με την ενόργανη γυμναστική όλο το σώμα αποκτά δύναμη,ευλυγισία και εκφραστικότητα ,ισορροπία και αρμονία.  Βοηθάει σε μέγιστο βαθμό την πρόληψη και τη διόρθωση προβλημάτων της σπονδυλικής στήλης (κύφωση , λόρδωση , σκολίωση) .

Ωφελεί σε σωματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο.Βοηθάει την ανάπτυξη του συντονισμού και της ισορροπίας,της βελτίωσης δύναμης και ευλυγισίας αλλά και της αυτοσυγκέντρωσης της πειθαρχίας και της υπομονής.

Είναι η βάση της γυμναστικής για όλα τα αθλήματα σε μεγαλύτερη ηλικία και  αποτελεί ένα από τα πιο ασφαλή αθλήματα σε επίπεδο μαζικού  αθλητισμού και μόνο σε αγωνιστικό επίπεδο υπάρχει καταπόνηση.

Γι αυτό και στο σύνηθες ερώτημα αν η ενόργανη γυμναστική είναι παράγοντας που επηρεάζει την ανάπτυξη των μικρών παιδιών οι προπονητές  απαντούν κατηγορηματικά πως αυτό δεν είναι αλήθεια.

            

    Εντυπωσιακή είναι επίσης  η ΑΚΡΟΒΑΤΙΚΗ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΜΠΟΛΙΝΟ 

               

                         

                 

     Και φυσικά δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ενόργανη γυμναστική χωρίς να αναφέρουμε τη Νάντια Κομανέτσι. 

       

   

«Η γυμναστική μου έδωσε αυτογνωσία και με έκανε πιο δυνατή, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Η λέξη συντετριμμένη δεν περιλαμβάνεται στο λεξιλόγιό μου. Δεν υπάρχει τίποτε στη ζωή που να μην μπορεί με κάποιο τρόπο να διορθωθεί.”   Νάντια Κομανέτσι, Παγκόσμια πρωταθλήτρια ενόργανης γυμναστικής.

 Πηγές: http://www.kallistossports.gr/

                 https://www.panelliniosac.gr

        Αυτισμός και Προσαρμοσμένη Φυσική Αγωγή

                                                                 

Μέχρι τις δεκαετίες του 80’, η φυσική αγωγή στα προγράμματα παρέμβασης των αυτιστικών παιδιών ήταν ελάχιστη. Με τα χρόνια έγιναν πολλές έρευνες πάνω στην κινητική ανάπτυξη και συμπεριφορά των αυτιστικών παιδιών. Με αποτέλεσμα να γίνει η αναβάθμιση των προγραμμάτων φυσικής αγωγής. Έτσι η Προσαρμοσμένη Φυσική Αγωγή (ΠΦΑ) είναι ένας κλάδος της φυσικής αγωγής, που ασχολείται με την αγωγή ατόμων με ειδικές ανάγκες: αναπτυξιακές, αισθητηριακές διαταραχές, διαταραχές συμπεριφοράς, μάθησης, κτλ.

O Szot, Z. (1997) διατύπωσε μια τεχνική θεραπείας μέσω της κίνησης για παιδιά με αυτισμό. Υποστηρίζει ότι η διαδικασία καταγραφής δεδομένων εξαρτάται από τη δύναμη του εξωτερικού ερεθίσματος, το οποίο με τη σειρά του αντανακλά σε αντιδράσεις του εγκεφαλικού φλοιού, στον οποίο καταγράφονται τα δεδομένα. Ένα τέτοιο ερέθισμα επηρεάζει την ανταπόκριση στους υποδοχείς, την υγιή και κατάλληλη εξέλιξη του εγκεφάλου, που σε περαιτέρω λειτουργία σχετίζεται με κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Προτείνει λοιπόν τη μέθοδο του συνεχούς και επαναλαμβανόμενου ερεθισμού μέσω γυμναστικών ασκήσεων, που βασίζεται στην πεποίθηση ότι η επανάληψη των ασκήσεων στο σωστό χρόνο είναι σημαντική για την επίτευξη θεραπευτικής επίδρασης. Παράλληλα μέσα από ερευνητικές μελέτες διαπιστώνεται ότι η σχέση μεταξύ έλλειψης δραστηριότητας και συμπεριφορών παρεκτροπής είναι αντιστρόφως ανάλογη: όσο μειώνεται η φυσική δραστηριότητα, αυξάνονται οι συμπεριφορές παρεκτροπής (Elliott, R.O. Dobbin, A.R. Rose, G.D. Soper, H.V., 1994).

Επιστήμονες έκαναν μια έρευνα σε παιδιά με αυτισμό, με σκοπό να μελετήσουν τη χρησιμότητα της αύξησης της φυσικής δραστηριότητας ως μιας πιθανής μεθόδου μείωσης των συμπεριφορών αυτοδιέγερσης και αύξησης κατάλληλων αντιδράσεων, κατά τη διάρκεια του τζόκινγκ. Συγκεκριμένα μετρήθηκαν για την επίδραση της αυτοδιέγερσης, τις κατάλληλες μορφές συμπεριφοράς πριν και μετά την άσκηση. Τα αποτελέσματά μετά το τζόκινγκ ήταν: 1.μειώσεις στα επίπεδα συμπεριφορών αυτοδιέγερσης, 2. αυξήσεις σε κατάλληλο παιχνίδι και ακαδημαϊκή απόδοση, 3. αλλαγές στη συμπεριφορά των παιδιών με αυτισμό σε τρία διαφορετικά ερευνητικά περιβάλλοντα: στην ακαδημαϊκή απόδοση τους, κατά τη διάρκεια παιχνιδιού με μπάλα σε μια εξωτερική περιοχή για παιχνίδι και σε ένα ήσυχο δωμάτιο, όπου καμιά άλλη δραστηριότητα δεν συνέβαινε και 4.γενικά αύξηση ενδιαφερόντων για σχολικά καθήκοντα, όταν αυτά ακολουθούσαν τις συνεδρίες τζόκινγκ.

Οι ερευνητές κατέληξαν ότι η αποδοτικότερος τύπος άσκηση για τα παιδιά με αυτισμό είναι η έντονη άσκηση (π.χ: τζόκινγκ) συγκριτικά με την ήπια άσκηση (π.χ παιχνίδι με μπάλα ή περπάτημα) που είχε μικρή ή καθόλου επίδραση στη στερεοτυπική αντίδραση των παιδιών. Συγκεκριμένα, συγκεκριμένα για το 57% των συμπεριφορών παρεκτροπής και για το 65% των στερεοτυπικών συμπεριφορών φάνηκε βελτίωση, ύστερα από την εφαρμογή του προγράμματος αερόβιας άσκησης. Επιπλέον,  όταν προηγήθηκε άσκηση με τζόκινγκ ή ασκήσεις μυικής τόνωση κορμού (π.χ. καθίσματα, κοιλιακοί) επέφεραν αλλαγές στη συμπεριφορά τους κατά τη διάρκεια τη μελέτη ή στη παρακολούθηση 40λεπτου  μαθήματος. Σημειώθηκε μείωση κατά (30%)  στη φυσική αυτοδιέγερση, οι μη επιθυμητές συμπεριφορές μειώθηκαν (43%) και οι φωνοποιήσεις μειώθηκαν κατά 20% .

Η Προσαρμοσμένη Φυσική Αγωγή (ΠΦΑ) με το σχεδιασμό και την εφαρμογή κατάλληλων προγραμμάτων εκπαίδευσης και άσκησης φαίνεται να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαίδευσης των ατόμων με αυτισμό, έχοντας πολλά να προσφέρει στη βελτίωση της λειτουργικότητας και της επικοινωνίας με το περιβάλλον, καθώς και στην ανάπτυξη του επιπέδου θετικής συμπεριφοράς των ατόμων αυτών. Είναι σημαντικό να γίνει η ατομική προοδευτική διαμόρφωση των σωστών μεθόδων και συνθηκών άσκησης,  ανάλογα με τις δυσκολίες που προαναφέραμε παραπάνω τα παιδιά με αυτισμό, ώστε να ενθαρρύνουν τα άτομα με αυτισμό να συμμετέχουν και κατά συνέπεια να απολαύσουν τις θετικές επιδράσεις της άσκησης. Τέλος όσον αφορά σε γενικότερες φυσικές δραστηριότητες, φαίνεται ότι στα άτομα με αυτισμό συχνά αρέσει το κολύμπι, η πεζοπορία, η ιππασία και άλλες κατά περίπτωση δραστηριότητες.

Ελένα Τριανταφύλλου

Καθηγήτρια φυσικής Αγωγής με ειδικότητα Κολύμβησης

Εκπαιδεύτρια κολύμβησης

φοιτήτρια Εργοθεραπείας

e.mail: helena30@windowslive.com

Πηγή:https://eidikospaidagogos.gr/autism-pfa/

Λευτέρης Πετρούνιας-Γεννημένος αθλητής

Λευτέρης Πετρούνιας-Γεννημένος αθλητής

Η ζωή ενός ταλαντούχου αθλητή που  έφτασε στο υψηλότερο βάθρο  με τις εκπληκτικές εκτελέσεις στους κρίκους.  Ένα βίντεο για αξιοποίηση στη σχολική τάξη .Μπορούμε να μιλήσουμε για τις θυσίες που πρέπει να κάνει κάποιος για να κάνει πρωταθλητισμό (τις διπλές καθημερινές προπονήσεις, την αμείλικτη αυστηρότητα των προπονητών, τον σωματικό πόνο, τους τραυματισμούς,τον αυτοέλεγχο ) τη διαφορετική παιδική και εφηβική ηλικία που βιώνει ένας μελλοντικός πρωταθλητής ,τις θυσίες της οικογένειας ...

 Ποτέ δεν με κατέβαλε μια αποτυχία. Όσες φορές έχω αποτύχει πείσμωνα πιο πολύ. Τις επιτυχίες μου τις χρωστώ στις αποτυχίες μου. Δεν υπάρχει πιθανότητα να καταφέρει να πετύχει ένας αθλητής και να συνεχίζει να πετυχαίνει εάν δεν έχει προηγουμένως αποτύχει..(ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥΝΙΑΣ)

Το πόσο αδιανόητα δύσκολο είναι το αγώνισμα των κρίκων πιστοποιείται από ορισμένα στοιχεία, όπως ότι οι παλμοί του αθλητή ξεπερνούν το 100% για το ένα λεπτό που βρίσκεται κρεμασμένος και περιδινίζεται, ή από το γεγονός ότι η πίεση στον εγκέφαλο υπερβαίνει τα όρια συναγερμού. Με άλλα λόγια, ένας κανονικός ανθρώπινος οργανισμός -πλην άμαθος στο μαρτύριο των κρίκων- θα πάθαινε εγκεφαλικό επεισόδιο εάν πίεζε τόσο πολύ τον εαυτό του.
Ωστόσο, ένας αθλητής κορυφαίου επιπέδου όπως ο Λευτέρης Πετρούνιας κάνει αυτή την ακραία και απάνθρωπη καταπόνηση να φαίνεται σαν κάτι φυσικό, ακριβώς διότι μέρος αυτής της ιδιόμορφης αθλητικής παράστασης είναι το να θάβει μέσα του οποιοδήποτε ίχνος προσπάθειας. Χάρη σε μια ειδική μέθοδο που μαθαίνει από νωρίς κάθε γυμναστής, μπορεί να σφίγγει ολόκληρο το κορμί του, καθέναν από τους εκατοντάδες μυς του - εκτός όμως από το κεφάλι του. Κι αυτό διότι ακόμη και η παραμικρή σύσπαση του προσώπου, η αυθόρμητη ανάγκη να φωνάξει ή ακόμη και να ουρλιάξει από την υπερπροσπάθεια, τον πόνο κ.λπ. στους κρίκους απαγορεύεται διά ροπάλου...

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ-ΜΙΑ ΕΝΝΟΙΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΗ

Πρωταθλητισμός: μια παρεξηγημένη έννοια
 Κάνω πρωταθλητισμό δεν σημαίνει βγαίνω πρώτος, αλλά δίνω τον καλύτερο εαυτό μου για να βγω πρώτος.
 Πρωταθλητισμός δεν σημαίνει « νίκη με κάθε τίμημα»...

Δεν μπορεί, κάποιους γνωστούς θα έχετε γύρω σας (ή ακόμα κι εσείς οι ίδιοι) που πηγαίνουν τα παιδιά τους να κάνουν κάποιο άθλημα. Είτε ατομικό, είτε ομαδικό. Στο μυαλό τους έχουν, καταρχήν να κάνουν τα παιδιά αθλητισμό.  Στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μας μπορεί κάποιοι να ονειρευόμαστε διακρίσεις για το παιδί μας. Από την άλλη κάποιοι μπορεί να λένε «Εγώ δεν θα αφήσω τα παιδιά μου να κάνουν πρωταθλητισμό» ή «Καλός ο αθλητισμός, αλλά όχι ο πρωταθλητισμός». Πώς όμως διαχωρίζονται αυτά τα δύο; Καταρχήν αν θέλαμε να ορίσουμε τον πρωταθλητισμό θα λέγαμε ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά αθλητισμός με αγωνιστικούς στόχους. Αυτός που κάνει απλά αθλητισμό έχει σκοπό να βελτιωθεί ο ίδιος (π.χ. να μάθει να κολυμπάει, να φτιάξει ωραίο σώμα, να βελτιώσει τη φυσική του κατάσταση). Αυτός που κάνει πρωταθλητισμό έχει στόχο να βελτιωθεί ο ίδιος έτσι ώστε να ανταγωνιστεί άλλους και να διακριθεί. Ένας υποψήφιος για ολυμπιακό μετάλλιο κάνει πρωταθλητισμό. Όμως κι ένας πιτσιρικάς που έχει βάλει στόχο την κατάκτηση μεταλλίου στο παιδικό ή στο περιφερειακό πρωτάθλημα κάνει επίσης πρωταθλητισμό. Σε διαφορετική κλίμακα αλλά οι βασικές αρχές είναι οι ίδιες.
Πώς γίνεται αυτή η μετάβαση από τον αθλητισμό στον πρωταθλητισμό; Όχι πάντως κατά δήλωση από τη μια στιγμή στην άλλη. Γίνεται σταδιακά και υπό προϋποθέσεις. Για τα παιδιά που ξεχωρίζουν μετά τα πρώτα στάδια, αρχίζει από τους προπονητές μια ολοένα και πιο συστηματική προπόνηση. Στα παιδιά αυτό αρέσει γιατί όταν είναι καλοί σε κάτι αυτό το κάτι αυτόματα τους ελκύει, έχουν κίνητρο να το κάνουν. Το ίδιο ισχύει και για τους γονείς. Μέχρι εδώ ουδέν μεμπτόν. Το μεμπτόν κατά τη γνώμη μου αρχίζει όταν οι προπονητές ( καμιά φορά και οι γονείς) αρχίζουν να θεωρούν ότι οι νεαροί αθλητές είναι μόνο αθλητές. Όταν δεν λαμβάνουν υπόψη τους τις άλλες δραστηριότητες των παιδιών που είναι και πιο σημαντικές (σχολείο, ξένες γλώσσες κλπ). Επίσης η πρώιμη, υπερβολική πίεση για επιτυχίες σε παιδιά, έχει ως αποτέλεσμα να τα «καίει» και σωματικά αλλά και συναισθηματικά.
Η διαχείριση λοιπόν της κατάστασης αυτής και η εύρεση της ισορροπίας είναι το κλειδί για να απολαύσουν τα παιδιά τις ευεργετικές επιδράσεις του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού. Μεταξύ των πολλών αυτών ευεργετημάτων θα ξεχώριζα τις εξής:
• Για τα σημερινά παιδιά που στον ελεύθερο (;) χρόνο τους δεν μπορούν πλέον να παίξουν μπάλα ή κυνηγητό στη γειτονιά, αλλά μόνο να παίξουν στο computer και στο playstation, ο αθλητισμός είναι το καλύτερο αντίδοτο στην αρρώστια της εποχής, την παιδική παχυσαρκία.
• Ίσως πουθενά αλλού ένα παιδί δεν μαθαίνει καλύτερα το «Τα αγαθά κόποις κτώνται». Μπορεί να ξεγελάσει τον μπαμπά ή τη μαμά ή το δάσκαλο στο σχολείο, αλλά όχι την μεζούρα και το χρονόμετρο που δεν λένε ποτέ ψέματα. Η επιτυχία δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα γνωριμίας, «μαγκιάς», διορισμού ή κληρονομιάς (όπως συμβαίνει πολλές φορές στην κοινωνία μας), αλλά μόνο ιδρώτα.
• Το παιδί μαθαίνει ότι και η ήττα και η αποτυχία είναι μέσα στο παιχνίδι. Αυτό που δεν είναι στο παιχνίδι είναι η παραίτηση.
• Η διαχείριση του άγχους είναι ένα άλλο σημαντικό μάθημα. Πριν τους αγώνες ή κατά τη διάρκεια τους, το άγχος είναι πάντα παρόν και σιγά-σιγά το παιδί μαθαίνει να το διαχειρίζεται.
• Μαθαίνει στην αυτοπειθαρχία που είναι προίκα για όλη του τη ζωή
• Όταν πρέπει να χωρέσει αρκετά πράγματα στο χρόνο του ήδη από την μικρή ηλικία, το παιδί μαθαίνει να μην αφήνει το χρόνο του να πηγαίνει χαμένος. Κάθε ώρα τηλεόρασης που υποκαθιστά ο αθλητισμός είναι χρυσάφι.
• Αν επικεντρωνόμασταν στα ομαδικά αθλήματα θα κατέγραφα κι άλλες ευεργετικές επιδράσεις (π.χ. η έννοια της κοινής επιτυχίας, το «εγώ» που υποτάσσεται στο «εμείς», η αλληλεγγύη κ.ά. ) αλλά αυτό θέλει ένα ολόκληρο άρθρο μόνο του.
 
Ο πρωταθλητισμός λοιπόν είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Κάνω πρωταθλητισμό δεν σημαίνει βγαίνω πρώτος, αλλά δίνω τον καλύτερο εαυτό μου για να βγω πρώτος. Πρωταθλητισμός δεν σημαίνει « νίκη με κάθε τίμημα» και δεν σημαίνει σώνει και καλά «αποκλειστική απασχόληση», όπως πιθανώς πιστεύουν πολλοί. Μην φοβόσαστε λοιπόν όταν ακούτε τη λέξη «πρωταθλητισμός». Μην αφήνετε τα λίγα αρνητικά να υπερκαλύπτουν τα πολλά θετικά. Απλώς, μπροστά στη λέξη να βάζετε πάντα το επίθετο «ισορροπημένος».
Η ζωή είναι γλιστερός δρόμος. Ο άκριτος πρωταθλητισμός είναι σαν ένα γρήγορο, ελαφρύ αυτοκίνητο, χωρίς καλά φρένα που ταξιδεύει σ’ αυτόν. Πάει γρήγορα, αλλά όχι με ασφάλεια. Αντίθετα, ο ισορροπημένος πρωταθλητισμός είναι σαν ένα στιβαρό αυτοκίνητο με ABS, γεμάτο αερόσακους. Μπορεί να μην κόβει συχνά πρώτο το νήμα, αλλά πάντα τερματίζει. Τι θα προτιμούσατε εσείς για το παιδί σας;
 ΠΗΓΗ:http://www.protagon.gr  (Γιώργος Μαυρωτάς)