Να χάνεις και να θες να κάνεις προπόνηση!

             Να χάνεις και να είσαι σε θέση να επανέλθεις, να απογοητεύεσαι και να δουλεύεις, να παλεύεις....                                     

                                                      

Ο αθλητισμός προσφέρει για τους συμμετέχοντες τη δυνατότητα να αναπτύξουν δεξιότητες και έννοιες, οι οποίες θα συμβάλλουν στη δόμηση μιας «λειτουργικής» προσωπικότητας. Δεξιότητες όπως η υπευθυνότητα, η συνέπεια, η αυτονομία θα βοηθήσουν να προσαρμοστεί στις όποιες υποχρεώσεις της «ενήλικης» καθημερινότητας. Ταυτόχρονα, κύριο όφελος του αθλητισμού, είναι το ότι παρέχει στον συμμετέχοντα τη δυνατότητα να αποκτήσει δεξιότητες με τη βοήθεια των οποίων θα ανταπεξέλθει σε «δύσκολες» συνθήκες της εξέλιξής του.

Οι έρευνες δείχνουν ότι για να βρεθεί ένας αθλητής σε υψηλό επίπεδο χρειάζεται να μπορεί να διατηρεί το κίνητρό του σε υψηλά επίπεδα στις δυσκολίες και τις όποιες αποτυχίες, όχι μόνο στις επιτυχίες

Όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, αναδεικνύεται το πόσο μεγάλη επιθυμία έχει ο αθλητής για να πετύχει το στόχο του. Αν η καριέρα δομείται σε πρόωρη επιτυχία, δεν εξασφαλίζεται παράλληλα και η αντίστοιχη συνέχεια. Το αντίθετο μάλλον! Εκείνοι που πέτυχαν σε μικρή ηλικία και δεν βίωσαν την έννοια της αποτυχίας, δεν μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν στο μέλλον στις όποιες δυσκολίες προέκυψαν. Τους έλειψαν τα «αντισώματα» απέναντι στα συναισθήματα που δημιουργούν οι αποτυχίες, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν πρόωρα σε εγκατάλειψη.

Αν υπάρχει η άποψη ότι ο αθλητισμός είναι μέρος της ζωής του ανθρώπου, είναι απαραίτητο να εκπαιδευθεί στο «πώς να ξεπερνά τις δυσκολίες». Πώς μπορεί να συνεχίσει να δουλεύει μετά από ένα αποτυχημένο αποτέλεσμα, πώς είναι να πηγαίνει στην προπόνηση την επόμενη ημέρα μιας μεγάλης ήττας και να δουλεύει για να βελτιωθεί, πως θα διαχειριστεί τον εαυτό του και τα συναισθήματά του όταν διανύει μια δύσκολη περίοδο σε θέματα απόδοσης. Πώς μπορεί να «πείσει» τον εαυτό του να συνεχίσει όταν «τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά».

Έτσι θα είναι και η υπόλοιπη ζωή του: Επιτυχίες που δίνουν ενέργεια για τη συνέχεια και αποτυχίες για να «ενδυναμώσει» το θέλω του! Και όσο περισσότερο «αντιστέκεται» στις όποιες αποτυχίες, τόσο περισσότερη αυτοπεποίθηση αποκτά. Αισθάνεται ικανοποίηση από το «να μην το βάζει κάτω!».

Αυτό προσφέρει και ο αθλητισμός σαν τεράστιο εφόδιο, να συνεχίσεις να δουλεύεις χωρίς να έχεις την ενεργοποίηση που σου δίνει η επιτυχία, να δουλεύεις με το «πείσμα» που σου δίνει ο εαυτός σου. Από σεβασμό προς εκείνον και την προσπάθεια που έχει κάνει μέχρι τώρα!       

Γιάννης Ζαρώτης - Ψυχολόγος - Αθλητικός Ψυχολόγος     

πηγή:http://www.psychology.org.gr    

                                                                                                                                                    

Ποιο άθλημα είναι η σωστή επιλογή, με βάση την προσωπικότητα του παιδιού μου ;

 Ποιο άθλημα να επιλέξετε, με βάση την προσωπικότητα του παιδιού σας 

   Ο αθλητισμός είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να μάθουν τα παιδιά σας πως να είναι ενεργά μέλη μιας ομάδας και πώς να δέχονται προκλήσεις. Μπορεί να βοηθήσει τα ντροπαλά παιδιά να κοινωνικοποιηθούν και να διδάξει σε κάθε παιδί πώς να ενσωματώσει τις σωματικές δραστηριότητες στην καθημερινή του ζωή με έναν ευχάριστο τρόπο. Ο αθλητισμός προσφέρει πολύτιμα οφέλη όπως η κοινωνικοποίηση, η εκμάθηση συμμόρφωσης σε κανόνες, και η συναίσθηση ευθύνης για τις πράξεις τους, διδάγματα που μπορούν να εφαρμοστούν και σε άλλους τομείς της καθημερινής τους ζωής.

    Η προσωπικότητα ενός παιδιού μπορεί να σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με το ποιο άθλημα θα επιλέξει τελικά να αφοσιωθεί, και ποια αθλήματα θα απορρίψει. Από την καλαθοσφαίριση και το ποδόσφαιρο στο κολύμπι και στην υδατοσφαίριση τα περισσότερα αθλήματα διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό όσον αφορά τις εμπειρίες που προσφέρουν και τις προσωπικότητες που μπορούν να ικανοποιήσουν καλύτερα. Παρακάτω υπάρχουν μερικές συμβουλές για το πώς μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας να βρει το πάθος του σε ένα άθλημα που συμπληρώνει την προσωπικότητά του.

• ·         Διευρύνετε τη γκάμα επιλογών τους

Προκειμένου τα παιδιά να επιλέξουν ένα άθλημα που τους ταιριάζει, θα πρέπει να έχουν πρόσβαση σε ένα ευρύ φάσμα διαθέσιμων επιλογών. Η προσωπικότητα, η αθλητική ικανότητα, η προσβασιμότητα σε εξοπλισμό και το επίπεδο των ενδιαφερόντων τους είναι όλα καθοριστικοί παράγοντες εξεύρεσης της τέλειας δραστηριότητας. Κάντε ό,τι μπορείτε για να τους δείξετε όλες τις διαθέσιμες δυνατότητες, και έτσι θα τους επιτραπεί να επιλέξουν και να απορρίψουν περισσότερα από ένα αθλήματα. Μπορεί να υπάρξουν δοκιμές και εσφαλμένες επιλογές μέχρι να βρουν αυτό που λειτουργεί καλύτερα γι΄ αυτούς. Αυτό μπορεί να σημαίνει αγορά εξοπλισμού που πολλές φορές δεν χρησιμοποιείται, καθώς και πολλές πιθανές προσπάθειες και αποτυχίες, αλλά βάλτε τα δυνατά σας να είστε υπομονετικοί. Βεβαιωθείτε ότι θα ασχοληθεί με κάθε άθλημα αρκετό καιρό, ώστε να κατανοήσει πλήρως το παιχνίδι, αλλά αν δεν φαίνεται να συνεχίζει να απολαμβάνει την πρακτική του αθλήματος, επιτρέψτε του να προχωρήσει και να ακολουθήσει άλλες επιλογές.

• ·         Ωθήστε τους στην επιτυχία

Εάν το παιδί σας περνάει τον περισσότερο χρόνο του μπροστά στην τηλεόραση, το να το ξυπνάτε νωρίς το πρωί για να τρέχει γύρω από ένα γήπεδο ποδοσφαίρου   μπορεί να το κάνει  να αρνηθεί πεισματικά τη συμμετοχή του. Από την άλλη πλευρά, η προσπάθεια να διδαχθεί ένα  υπερδραστήριο παιδί να τελειοποιεί την κίνησή του σε ένα άθλημα υπομονής μπορεί να  το οδηγήσει σε πρόωρη απογοήτευση. Προσπαθήστε να βρείτε δραστηριότητες που συνδέονται στενά με την προσωπικότητά του παιδιού και το επίπεδο δραστηριότητας που θα το κάνει ευτυχισμένο.

Αθλήματα υψηλής δραστηριότητας: Στίβος, χορός, χόκεϊ, πολεμικές τέχνες

Αθλήματα χαμηλής δραστηριότητας: γκολφ, μπόουλινγκ, ξιφασκία, τοξοβολία

Αθλήματα για εσωστρεφή άτομα: γυμναστική, τένις, γιόγκα, κολύμπι

Αθλήματα για εξωστρεφή άτομα: ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ, χάντμπολ, μπάσκετ

• ·         Αποφύγετε να μεταδώσετε τις δικές σας προτιμήσεις-εμπειρίες.

Προσπαθήστε να μην επηρεάσετε τις προτιμήσεις του παιδιού σας με βάση τις προσωπικές σας εμπειρίες. Μπορεί να ήσασταν ένα αστέρι στο γήπεδο ποδοσφαίρου στα νιάτα σας, αλλά αυτό δεν σημαίνει κατ 'ανάγκη ότι το παιδί σας θα βρει το ίδιο πάθος για το άθλημα.

Αν το παιδί σας επιλέξει ένα άθλημα που οι προπονήσεις γίνονται νωρίς το πρωί ή αργά το βράδυ που εσείς θέλετε να ξεκουραστείτε ή εργάζεσθε προσπαθήστε να ..θυσιαστείτε κάποιες φορές και να βρείτε άλλους γονείς παιδιών που βρίσκονται στην ίδια ομάδα και να μοιραστείτε τις μετακινήσεις.

Ίσως έχετε ένα ντροπαλό παιδί που παλεύει να κάνει φίλους ,θα ήταν δελεαστικό να το κατευθύνετε προς τα αθλήματα που είναι εκ φύσεως ατομικά, όπως το τένις, για να το βοηθήσετε να κάνει ένα ξεκίνημα. Αλλά πρέπει να τονιστεί, επίσης, η σημαντικότητα ώθησης των παιδιών σε αθλήματα που αισθάνονται άνετα. Εάν τα παιδιά σας δείχνουν ενδιαφέρον για ένα άκρως δυνατό άθλημα, μπορεί να είναι μια καλή ευκαιρία να τους ενθαρρύνετε να το εξερευνήσουν, αλλά ταυτόχρονα να είστε ευέλικτοι μαζί τους αν το θεωρήσουν δυσάρεστο και μετανιώσουν μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα.

Η εξεύρεση του σωστού αθλήματος για την προσωπικότητα του παιδιού σας μπορεί να είναι περίπλοκη, και η αναζήτηση δεν είναι πάντα εύκολη. Είναι σημαντικό να παραμείνει ευέλικτη, αλλά και αρκετή ώστε να εξασφαλίσει στο παιδί σας την ευκαιρία να βιώσει πραγματικά κάθε άθλημα στο οποίο δείχνει ενδιαφέρον. Μάλιστα πολλές φορές τα παιδιά μας μπορεί να μας πούνε τι είναι σωστό για αυτούς. Εμείς απλώς πρέπει είμαστε συνοδοιπόροι τους, ακολουθώντας την κατεύθυνση που εκείνα ανακαλύπτουν ως καταλληλότερη για τον εαυτό τους.

Πηγή:http://www.sparkpe.org

Η υπομονή στον αθλητισμό ως πνευματικό εργαλείο

Η υπομονή στον αθλητισμό ως πνευματικό εργαλείο: πώς την αναπτύσσουμε;

  Ξεκίνησα να γράφω το συγκεκριμένο κείμενο με αφορμή καθημερινά περιστατικά που βιώνω όντας στο χώρο του αθλητισμού. Τελικά, χρειάστηκα πολύ χρόνο και υπομονή για να γράψω για την “υπομονή"! Η αλήθεια είναι ότι ενώ μιλάμε συχνά για αυτή, ακούμε τη λέξη σχεδόν καθημερινά, δύσκολα την προσδιορίζουμε και ακόμα πιο δύσκολα τη μαθαίνουμε και την πράττουμε οι ίδιοι, πόσο μάλλον να την εκπαιδεύσουμε ή ενισχύσουμε σε άλλους. Ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε στην εποχή των γρήγορων και εύκολων λύσεων (τεχνολογία, αυτοματοποίηση, μεγάλη ποικιλία αγαθών) και της απαίτησης άμεσων αποτελεσμάτων - εξάλλου συνεχώς ακούμε "το αποτέλεσμα μετράει, όσο γρηγορότερα και όσο περισσότερα τόσο καλύτερα” -, παράγοντες που δε βοηθάνε στο ελάχιστο την ανάπτυξη της υπομονής γενικότερα στη ζωή μας. 

Τι εννοούμε όμως με τον όρο υπομονή; Ονομάζουμε έτσι, την τάση του ανθρώπου να περιμένει ψύχραιμα όταν έρχεται αντιμέτωπος με απογοήτευση, δυσκολίες/αντιξοότητες ή ταλαιπωρία/πόνο (Schnitker, 2012).  Μιλώντας για υπομονή, μπορούμε να αναφερθούμε σε περιστατικά στην καθημερινότητά μας, όπως από το να περιμένουμε ψύχραιμα σε ένα φανάρι ή σε μια ουρά σε ταμείο καταστήματος, μέχρι το να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα υγείας ή μία δυσλειτουργική κατάσταση π.χ. στο οικογενειακό, σχολικό ή εργασιακό περιβάλλον.Ας μιλήσουμε όμως για την υπομονή στο πλαίσιο του αθλητισμού, που αποτελεί και την πηγή του ενδιαφέροντός μας στο παρόν άρθρο. Αποτελεί κοινό μυστικό ότι η υπομονή είναι αρετή και στο χώρο των σπορ. Γιατί; Φανταστείτε για παράδειγμα τις παρακάτω συνθήκες είτε ως αθλητές, προπονητές, γονείς, είτε ακόμα και ως διοικήσεις συλλόγων:

•  η απόδοση δεν είναι η επιθυμητή (προπόνηση, αγώνα), 
•  δεν υπάρχει εμφανής άμεση βελτίωση,   
•  πίεση και διαχείριση αποτελέσματος αγώνα (είτε θετικού, είτε αρνητικού) και κατά τη διάρκεια αυτού,
•  τραυματισμοί,
• λιγότερος χρόνος συμμετοχής από το “αναμενόμενο”, 
• μετάβαση από την εφηβική στην πρώτη ομάδα, 
• λάθη (ιδίων, συμπαικτών, προπονητών), 
• “αμφισβητούμενες" αποφάσεις διαιτητών,
• μη τήρηση οδηγιών (π.χ. του προπονητή σε κάποιο τάιμ ουτ), 
• έλλειψη ενδιαφέροντος για προπόνηση ή (θεωρητικά) “εύκολο” αγώνα,
• χτίσιμο συνοχής ομάδας

Πώς αντιδράτε σε αυτές; Πώς πιστεύετε ότι θα αντιδρούσατε σε δεύτερο χρόνο, με μια άλλη ματιά, πιο θετική; Ακούω συχνά τους αθλητές να λένε “δεν είχαμε υπομονή και έτσι δεν κάναμε αυτό που ξέραμε”. Ας παραδεχτούμε, λοιπόν, ότι όταν χάνουμε την υπομονή μας συνήθως οι αποφάσεις μας και εν τέλει οι συμπεριφορές / πράξεις μας δεν είναι οι επιθυμητές με αποτέλεσμα τη μειωμένη απόδοση. Πώς όμως μπορούμε να βελτιώσουμε την υπομονή μας; 

Αρχικά, είναι σημαντικό να έχουμε υπόψη ότι υπομονή δε σημαίνει παθητικότητα και η ανάπτυξή της απαιτεί εξάσκηση, επιμονή και προσπάθεια:

 Έχω ρεαλιστικές προσδοκίες, εστιάζω στη διαδικασία και προσαρμόζομαι στο παρόν. Στο δρόμο της αθλητικής πορείας των ατόμων είναι αναγκαία η τοποθέτηση ρεαλιστικών στόχων. Μερικές φορές έχοντας βιώσει ένα γρήγορο επίτευγμα, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, αναμένουμε να συμβαίνει το ίδιο κάθε φορά, χωρίς να έχουμε αξιολογήσει την κατάστασή μας και κατά πόσο είμαστε προετοιμασμένοι σωστά. Το γεγονός αυτό μπορεί να θρέψει την ανυπομονησία μας όταν τελικά τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα περιμένουμε και ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση που χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να ολοκληρωθεί ή να ξεπεραστεί. Η βελτίωση, η εξέλιξη ή/και η επιτυχία έρχεται μέσα από προσπάθεια και αυτό απαιτεί τον ανάλογο χρόνο. Επομένως, όταν τα πράγματα πάνε στραβά, αντί να αποθαρρυνθούμε και να παραιτηθούμε, ας επαναπροσδιορίσουμε το πλάνο μας εστιάζοντας στη διαδικασία, στο έργο μας. Η επικέντρωσή μας περισσότερο στη διαδικασία παρά στο χρόνο ολοκλήρωσης, βοηθά και στο να κατευθύνουμε τη συγκέντρωσή μας στην παρούσα στιγμή. 

 Επιλέγω να είμαι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, αναγνωρίζοντας τα εμπόδια ως προσωρινά. Ενισχύουμε την υπομονή μας όταν βλέπουμε τα εμπόδια με μια πιο λειτουργική ματιά, ως μια απαραίτητη ανατροφοδότητη προκειμένου να φτάσουμε τις δυνατότητές μας και επομένως προσωρινά. Εστιάζοντας όπως είπαμε στη διαδικασία, αντί να εγκλωβιστούμε στην αρνητική σκέψη “Γιατί συμβαίνει σε μένα αυτό;” ας αναρωτηθούμε π.χ. στην αρχή κάθε προπόνησης “Τι μπορώ να κάνω σήμερα για να έρθω πιο κοντά στο σημείο που θέλω να φτάσω;”

Αναγνωρίζω / εντοπίζω τα ερεθίσματα και ανακαλύπτω την ενοχλητική κατάσταση.  Η ενημερότητά μας για το τι μας προκαλεί ανυπομονησία, άγχος, ένταση, αναστάτωση, χάσιμο ελέγχου στο γήπεδο, βοηθά στη μείωση συχνότητας της ανυπομονίας. Κάνοντας μια λίστα με όλα όσα μας προκαλούν τα παραπάνω, ένα scouting του εαυτού μας δηλαδή (π.χ. πότε, γιατί και πού στο γήπεδο έχω την τάση να χάνω τον έλεγχο) μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε τα σωματικά και πνευματικά σημάδια, πότε γινόμαστε ανυπόμονοι, έτσι ώστε να μπορέσουμε να αναπτύξουμε μια διαφορετική στρατηγική. Τι συμβαίνει όταν είμαστε ανυπόμονοι; Ποια είναι τα συναισθήματά μας; Τι αλλαγές μπορούμε να κάνουμε για να μειώσουμε το επίπεδο της ανυπομονησίας μας; Κατανοώντας τη, μας δίνεται η ευκαιρία να μάθουμε από αυτή.

Μαθαίνω να χαλαρώνω. Μπορεί η ανάπτυξη υπομονής να απαιτεί χρόνο, καθώς προϋποθέτει αλλαγή της στάσης μας, ωστόσο, μπορούμε να μάθουμε άμεσα πώς να χαλαρώνουμε χρησιμοποιώντας τεχνικές χαλάρωσης. Όταν αντιλαμβανόμαστε ότι χάνουμε την υπομονή μας, μπορούμε να κάνουμε μια παύση, να πάρουμε μερικές βαθιές αναπνοές με αργό ρυθμό από τη μύτη, εκπνέοντας πολύ αργά από το στόμα.

Όπως στη ζωή, έτσι και στον αθλητισμό, τα πράγματα δεν γίνονται πάντα όπως έχουν σχεδιαστεί. Απρόσμενα γεγονότα συμβαίνουν συνέχεια, όπως τραυματισμοί ή διάφορα περιστατικά κατά τη διάρκεια του αγώνα που μπορούν να μας αποπροσανατολίσουν. Μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε αυτό που συμβαίνει και εφαρμόζουμε ένα δεύτερο πλάνο (βάσει των όσων είπαμε παραπάνω).      

Η υπομονή δεν εγγυάται την επιτυχία, αλλά δημιουργεί ένα περιβάλλον που ευνοεί την επιτυχία. Έρχεται σε αντίθεση με το φόβο, την ανησυχία και την αμφιβολία. Προδιαθέτει τον αθλητή / προπονητή να αποδώσει καλά και επιτρέπει στο ταλέντο να ξεδιπλωθεί. Αρκεί να μην ξεχνάμε ότι έχει τις ρίζες της στην πεποίθηση ότι μπορούμε να υπερνικήσουμε τις δυσκολίες.

 Δήμητρα Νούλα

Αθλητική Ψυχολόγος MSc

Πηγή:Sport Psychology

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΝΑ ΑΥΞΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΤΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ ΤΟΥΣ

   ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΝΑ ΑΥΞΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΤΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ ΤΟΥΣ

                                                          

Με τη λέξη αυτοπεποίθηση εννοούμε τη σιγουριά στις ικανότητες και τις δυνάμεις μας καθώς, επίσης και την πίστη ότι μπορούμε να καταφέρουμε τους στόχους και τα όνειρα μας. Σε ότι αφορά στους αθλητές η αυτοπεποίθηση χωρίζεται σε εκείνη που αποτελεί χαρακτηριστικό προσωπικότητας και συχνότερα θα τη βρούμε με τον όρο αυτοεκτίμηση, και σε εκείνη που αποτελεί χαρακτηριστικό κατάστασης και θα την συναντήσουμε ως αγωνιστική αυτοπεποίθηση.

   Στην Αθλητική Ψυχολογία το ζήτημα της αυτοπεποίθησης είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την απόδοση καθώς φαίνεται ότι όσο μεγαλύτερη είναι η αυτοπεποίθηση τόσο καλύτερη και υψηλότερη η απόδοση. Ωστόσο, τα ερευνητικά αποτελέσματα δείχνουν ότι τόσο οι αθλητές με χαμηλή αυτοπεποίθηση, όσο και εκείνοι με τις υπέρμετρες μη ρεαλιστικές φιλοδοξίες, αποτυγχάνουν να αποδώσουν τα μέγιστα στον αγώνα για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

   Αυτό που τονίζουμε στους αθλητές/τριες  είναι ότι δεν είναι αναγκαίο να πιστεύουν πάντα ότι θα νικήσουν, αλλά ότι πρέπει να προσπαθούν και ότι μπορούν να αποδώσουν ανά πάσα στιγμή σύμφωνα με τις δυνατότητες τους, την προετοιμασία τους και να τα καταφέρουν όσο καλύτερα γίνεται τη δεδομένη χρονική στιγμή του αγώνα, ανεξάρτητα από τον αντίπαλο ή τις αγωνιστικές συνθήκες. Το να πιστεύει ο αθλητής ότι μπορεί να αναπτύξει και να αξιοποιήσει όλο το εύρος των δυνατοτήτων που το ταλέντο του αλλά και η προπόνηση, του έχουν δώσει, είναι σημαντικό στοιχείο της αυτοπεποίθησης.

Οι προπονητές είναι πολλές φορές υπεύθυνοι για τη βελτίωση ή τη μείωση του αισθήματος σιγουριάς ενός αθλητή. Είναι εκείνοι που οφείλουν να μάθουν στο άτομο να επεξεργάζεται και να αναλύει με το σωστό τρόπο τις πληροφορίες από το σώμα του, την προπόνηση του, τον αγώνα ώστε να νιώθει σιγουριά και να έχει υψηλότερα κίνητρα για τον επόμενο αγώνα ή προπόνηση. Είναι εκείνοι που μπορεί να βοηθήσουν τον αθλητή να αυξήσει τα επίπεδα της σιγουριάς μέσω της ανατροφοδότησης, της αξιολόγησης και της επεξεργασίας των πληροφοριών σε συνεργασία μαζί του. Πολλές φορές ότι «χτίζει» ο αθλητής με την προπόνηση χάνεται μέσα σε μια κακή ψυχολογία γιατί ένας πολύ σημαντικός παράγοντας στη ζωή του – ο προπονητής – έχει λειτουργήσει με τέτοιο τρόπο ώστε έχει καταφέρει να το «γκρεμίσει».

Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που πρέπει να γνωρίζουν και να έχουν κατά νου, είναι η σημαντικότητα του αισθήματος της επιτυχίας για τους αθλητές. Οι προπονητές πρέπει να επιλέγουν διεργασίες και να εξασφαλίζουν ότι ο αθλητής τους θα έχει σημαντικό αριθμό επιτυχημένων εμπειριών κατά τη διάρκεια της προπόνησης αλλά και των αγώνων και συνεχές αίσθημα προόδου και βελτίωσης.

• Η σωστή τοποθέτηση στόχων από τη μεριά του προπονητή με βάση τις ικανότητες του αθλητή του,
• η αποφυγή σύγκρισης με τους άλλους αθλητές,
• η σταδιακή αύξηση ερεθισμάτων στην προπόνηση μέσω της οποίας ο αθλητής θα βιώνει εξέλιξη και βελτίωση,
• η δίκαιη συμπεριφορά απέναντι σε όλους,
• η διαρκής λεκτική πειθώ προς τους αθλητές,
• η δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης και όχι αμφισβήτησης απέναντι του,
• οι σωστοί επικοινωνιακοί δίαυλοι και
• η διάθεση για υπεύθυνη και ώριμη κουβέντα με τους αθλητές,

είναι σημαντικά στοιχεία και δεξιότητες που θα πρέπει να έχουν οι προπονητές προκειμένου να κάνουν τους αθλητές τους να αισθάνονται ασφαλείς και κατά συνέπεια με αυξημένη αυτοπεποίθηση.

Επιπλέον:

• Η παρατήρηση,
• η χρήση των τεχνολογιών (video κ.α.) για τη δημιουργία σωστής ανατροφοδότησης αναφορικά με τεχνικά στοιχεία,
• η εκλογίκευση του αποτελέσματος μέσω της συζήτησης και της καταγραφής λαθών και
• η ανίχνευση εναλλακτικών λύσεων – ασκήσεων για την επόμενη φορά ώστε να μην επαναληφθεί ένα κακό αποτέλεσμα

είναι γνώσεις και πρακτικές που πρέπει να χρησιμοποιεί ο προπονητής σε συνδυασμό με τους αθλητές για τη βελτίωση και αύξηση της αυτοπεποίθησης.

Οι αρχάριοι αθλητές χρειάζονται περισσότερο καθοδήγηση και λεκτική υποστήριξη από τους προπονητές, σε σχέση με τους έμπειρους αθλητές οι οποίοι νιώθουν και αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια και σιγουριά μέσω της επεξήγησης και της ερμηνείας με πιο επιστημονικούς όρους  του αποτελέσματος, αλλά και της δημιουργίας πλάνου στο οποίο θα είναι συνεργοί και θα αλληλεπιδράσουν με τον προπονητή τους.

Σε όλες τις περιπτώσεις είναι σημαντικό να τονίζεται από τους προπονητές ότι μια αποτυχημένη προσπάθεια και ένα κακό αποτέλεσμα δεν είναι απόρροια της έλλειψης ταλέντου αλλά της μειωμένης προσπάθειας και των λαθών που έγιναν κατά τη διάρκεια του αγώνα ή της προπόνησης.

Αν θα προσπαθούσαμε να δώσουμε κάποιες οδηγίες προς τους προπονητές προκειμένου να βοηθήσουν τους αθλητές τους να αυξήσουν την αυτοπεποίθηση τους αυτές θα ήταν:

• Εξηγήστε την αξία των ασκήσεων που κάνετε στην προπόνηση και συνεργαστείτε με τους αθλητές ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν σε τι θα τους βοηθήσει αυτό που εκτελούν και γιατί θα γίνουν καλύτεροι αν βελτιωθούν σε αυτές τις ασκήσεις
• Εστιάστε στην προσωπική τους εξέλιξη και βελτίωση και όχι στην αρνητική  σύγκριση με κάποιον αντίπαλο ή άλλο μέλος της ομάδας.
• Επιβραβεύστε τους για την επιμονή και την προσπάθεια τους.
• Δώστε την ίδια σημασία σε εκείνους που τα καταφέρνουν λιγότερο καλά σε σχέση με εκείνους που είναι καλύτεροι.
• Εξηγήστε την αξία των λαθών και μάθετε στους αθλητές τρόπους να επανακάμπτουν μετά από μια  αποτυχία.
• Χρησιμοποιήστε πρότυπα στην προπόνηση (καλύτερους αθλητές ακόμη και στο ίδιο σας το γκρουπ) όχι όμως με διάθεση σύγκρισης αλλά με διάθεση να χρησιμοποιηθούν ως κίνητρο για τους υπόλοιπους.
• Μην αποφεύγετε την ευθύνη των λαθών ή αποτυχιών σας, και μάθετε και τους αθλητές να μην  φοβούνται και να μην μένουν καθηλωμένοι στην απογοήτευση. Ένας προπονητής που αναλαμβάνει τις ευθύνες του δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς στους αθλητές του και τους μαθαίνει ότι και οι ίδιοι δεν πρέπει να βρίσκουν δικαιολογίες για την κακή τους απόδοση.
• Δώστε δεύτερες ευκαιρίες όταν χρειάζεται και μην απειλείται με τιμωρίες ή βγάζετε έξω από το παιχνίδι με το πρώτο λάθος κάποιον αθλητή ειδικά αν πρόκειται για αρχάριους ή χαμηλότερου επιπέδου αθλητές.
• Δώστε θετική ανατροφοδότηση και ενισχύστε τους αθλητές σε ότι αφορά στις δυνατότητες τους για την επίτευξη των στόχων τους.
• Μετατρέψτε στο μυαλό σας αλλά και στο μυαλό του αθλητή το άσχημο αποτέλεσμα από απειλή σε πρόκληση
• Ενθαρρύνετε τους αθλητές να ρωτούν αν δεν καταλαβαίνουν κάτι και εξηγήστε τους ώστε να νιώθουν σιγουριά.
• Κάντε τους να νιώσουν σημαντικοί για την ομάδα αλλά και για εσάς
• Κάντε ανατροφοδότηση με το πέρας του χαμένου αγώνα, βρείτε τι έφταιξε και επαναπροσδιορίστε τους στόχους της επόμενης ημέρας
• Παραμείνετε θετικοί στη σκέψη, μεταφέρετε στους αθλητές ότι μπορούν να επανακάμψουν παρά την όποια δυσκολία και ενισχύστε τους την πεποίθηση ότι πρέπει να συνεχίζουν να προσπαθούν για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
• Ενεργείστε οι ίδιοι με αυτοπεποίθηση ως προπονητές ώστε να δώσετε τα σωστά μηνύματα.

ΦΡΟΣΩ ΠΑΤΣΟΥ
M.Sc. Ψυχολόγος – Αθλητικός Ψυχολόγος
Επιστημονική Συνεργάτιδα Εθνικής Ομάδας Στίβου
Τηλ.: 6982.89.28.32
www.idealpsychology.gr

References:

Chase, M. A., Lirgg, C. D., & Feltz, D. F. (1997). Do coaches’ efficacy expectations for their teams predict team performance? The Sport Psychologist, 11, 8-23.

ΕΝΟΡΓΑΝΗ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ

                                                 Ενόργανη Γυμναστική

   Η Γυμναστική (ενόργανη) είναι ένα απ’ τα αρχαιότερα αθλήματα και συμπεριλαμβάνεται και στα προγράμματα των Ολυμπιακών Αγώνων.Είναι το άθλημα εκείνο που απαιτεί τελειότητα της εκτέλεσης των ασκήσεων σε συνδυασμό με την δυσκολία. 

Σε αγωνιστικό επίπεδο τα όργανα της ενόργανης γυμναστικής για τις γυναίκες είναι: άλμα , ασύμμετροι ζυγοί, δοκός, έδαφος ενώ για τους άνδρες είναι: άλμα ,δίζυγο, μονόζυγο, έδαφος, πλάγιος ίππος, κρίκοι.

Συμπληρωματικό όργανο της ενόργανης γυμναστικής είναι και το τραμπολίνο.

                                               

ΟΦΕΛΗ ΕΝΟΡΓΑΝΗΣ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗΣ

Με την ενόργανη γυμναστική όλο το σώμα αποκτά δύναμη,ευλυγισία και εκφραστικότητα ,ισορροπία και αρμονία.  Βοηθάει σε μέγιστο βαθμό την πρόληψη και τη διόρθωση προβλημάτων της σπονδυλικής στήλης (κύφωση , λόρδωση , σκολίωση) .

Ωφελεί σε σωματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο.Βοηθάει την ανάπτυξη του συντονισμού και της ισορροπίας,της βελτίωσης δύναμης και ευλυγισίας αλλά και της αυτοσυγκέντρωσης της πειθαρχίας και της υπομονής.

Είναι η βάση της γυμναστικής για όλα τα αθλήματα σε μεγαλύτερη ηλικία και  αποτελεί ένα από τα πιο ασφαλή αθλήματα σε επίπεδο μαζικού  αθλητισμού και μόνο σε αγωνιστικό επίπεδο υπάρχει καταπόνηση.

Γι αυτό και στο σύνηθες ερώτημα αν η ενόργανη γυμναστική είναι παράγοντας που επηρεάζει την ανάπτυξη των μικρών παιδιών οι προπονητές  απαντούν κατηγορηματικά πως αυτό δεν είναι αλήθεια.

            

    Εντυπωσιακή είναι επίσης  η ΑΚΡΟΒΑΤΙΚΗ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΜΠΟΛΙΝΟ 

               

                         

                 

     Και φυσικά δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ενόργανη γυμναστική χωρίς να αναφέρουμε τη Νάντια Κομανέτσι. 

       

   

«Η γυμναστική μου έδωσε αυτογνωσία και με έκανε πιο δυνατή, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Η λέξη συντετριμμένη δεν περιλαμβάνεται στο λεξιλόγιό μου. Δεν υπάρχει τίποτε στη ζωή που να μην μπορεί με κάποιο τρόπο να διορθωθεί.”   Νάντια Κομανέτσι, Παγκόσμια πρωταθλήτρια ενόργανης γυμναστικής.

 Πηγές: http://www.kallistossports.gr/

                 https://www.panelliniosac.gr

        Αυτισμός και Προσαρμοσμένη Φυσική Αγωγή

                                                                 

Μέχρι τις δεκαετίες του 80’, η φυσική αγωγή στα προγράμματα παρέμβασης των αυτιστικών παιδιών ήταν ελάχιστη. Με τα χρόνια έγιναν πολλές έρευνες πάνω στην κινητική ανάπτυξη και συμπεριφορά των αυτιστικών παιδιών. Με αποτέλεσμα να γίνει η αναβάθμιση των προγραμμάτων φυσικής αγωγής. Έτσι η Προσαρμοσμένη Φυσική Αγωγή (ΠΦΑ) είναι ένας κλάδος της φυσικής αγωγής, που ασχολείται με την αγωγή ατόμων με ειδικές ανάγκες: αναπτυξιακές, αισθητηριακές διαταραχές, διαταραχές συμπεριφοράς, μάθησης, κτλ.

O Szot, Z. (1997) διατύπωσε μια τεχνική θεραπείας μέσω της κίνησης για παιδιά με αυτισμό. Υποστηρίζει ότι η διαδικασία καταγραφής δεδομένων εξαρτάται από τη δύναμη του εξωτερικού ερεθίσματος, το οποίο με τη σειρά του αντανακλά σε αντιδράσεις του εγκεφαλικού φλοιού, στον οποίο καταγράφονται τα δεδομένα. Ένα τέτοιο ερέθισμα επηρεάζει την ανταπόκριση στους υποδοχείς, την υγιή και κατάλληλη εξέλιξη του εγκεφάλου, που σε περαιτέρω λειτουργία σχετίζεται με κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Προτείνει λοιπόν τη μέθοδο του συνεχούς και επαναλαμβανόμενου ερεθισμού μέσω γυμναστικών ασκήσεων, που βασίζεται στην πεποίθηση ότι η επανάληψη των ασκήσεων στο σωστό χρόνο είναι σημαντική για την επίτευξη θεραπευτικής επίδρασης. Παράλληλα μέσα από ερευνητικές μελέτες διαπιστώνεται ότι η σχέση μεταξύ έλλειψης δραστηριότητας και συμπεριφορών παρεκτροπής είναι αντιστρόφως ανάλογη: όσο μειώνεται η φυσική δραστηριότητα, αυξάνονται οι συμπεριφορές παρεκτροπής (Elliott, R.O. Dobbin, A.R. Rose, G.D. Soper, H.V., 1994).

Επιστήμονες έκαναν μια έρευνα σε παιδιά με αυτισμό, με σκοπό να μελετήσουν τη χρησιμότητα της αύξησης της φυσικής δραστηριότητας ως μιας πιθανής μεθόδου μείωσης των συμπεριφορών αυτοδιέγερσης και αύξησης κατάλληλων αντιδράσεων, κατά τη διάρκεια του τζόκινγκ. Συγκεκριμένα μετρήθηκαν για την επίδραση της αυτοδιέγερσης, τις κατάλληλες μορφές συμπεριφοράς πριν και μετά την άσκηση. Τα αποτελέσματά μετά το τζόκινγκ ήταν: 1.μειώσεις στα επίπεδα συμπεριφορών αυτοδιέγερσης, 2. αυξήσεις σε κατάλληλο παιχνίδι και ακαδημαϊκή απόδοση, 3. αλλαγές στη συμπεριφορά των παιδιών με αυτισμό σε τρία διαφορετικά ερευνητικά περιβάλλοντα: στην ακαδημαϊκή απόδοση τους, κατά τη διάρκεια παιχνιδιού με μπάλα σε μια εξωτερική περιοχή για παιχνίδι και σε ένα ήσυχο δωμάτιο, όπου καμιά άλλη δραστηριότητα δεν συνέβαινε και 4.γενικά αύξηση ενδιαφερόντων για σχολικά καθήκοντα, όταν αυτά ακολουθούσαν τις συνεδρίες τζόκινγκ.

Οι ερευνητές κατέληξαν ότι η αποδοτικότερος τύπος άσκηση για τα παιδιά με αυτισμό είναι η έντονη άσκηση (π.χ: τζόκινγκ) συγκριτικά με την ήπια άσκηση (π.χ παιχνίδι με μπάλα ή περπάτημα) που είχε μικρή ή καθόλου επίδραση στη στερεοτυπική αντίδραση των παιδιών. Συγκεκριμένα, συγκεκριμένα για το 57% των συμπεριφορών παρεκτροπής και για το 65% των στερεοτυπικών συμπεριφορών φάνηκε βελτίωση, ύστερα από την εφαρμογή του προγράμματος αερόβιας άσκησης. Επιπλέον,  όταν προηγήθηκε άσκηση με τζόκινγκ ή ασκήσεις μυικής τόνωση κορμού (π.χ. καθίσματα, κοιλιακοί) επέφεραν αλλαγές στη συμπεριφορά τους κατά τη διάρκεια τη μελέτη ή στη παρακολούθηση 40λεπτου  μαθήματος. Σημειώθηκε μείωση κατά (30%)  στη φυσική αυτοδιέγερση, οι μη επιθυμητές συμπεριφορές μειώθηκαν (43%) και οι φωνοποιήσεις μειώθηκαν κατά 20% .

Η Προσαρμοσμένη Φυσική Αγωγή (ΠΦΑ) με το σχεδιασμό και την εφαρμογή κατάλληλων προγραμμάτων εκπαίδευσης και άσκησης φαίνεται να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαίδευσης των ατόμων με αυτισμό, έχοντας πολλά να προσφέρει στη βελτίωση της λειτουργικότητας και της επικοινωνίας με το περιβάλλον, καθώς και στην ανάπτυξη του επιπέδου θετικής συμπεριφοράς των ατόμων αυτών. Είναι σημαντικό να γίνει η ατομική προοδευτική διαμόρφωση των σωστών μεθόδων και συνθηκών άσκησης,  ανάλογα με τις δυσκολίες που προαναφέραμε παραπάνω τα παιδιά με αυτισμό, ώστε να ενθαρρύνουν τα άτομα με αυτισμό να συμμετέχουν και κατά συνέπεια να απολαύσουν τις θετικές επιδράσεις της άσκησης. Τέλος όσον αφορά σε γενικότερες φυσικές δραστηριότητες, φαίνεται ότι στα άτομα με αυτισμό συχνά αρέσει το κολύμπι, η πεζοπορία, η ιππασία και άλλες κατά περίπτωση δραστηριότητες.

Ελένα Τριανταφύλλου

Καθηγήτρια φυσικής Αγωγής με ειδικότητα Κολύμβησης

Εκπαιδεύτρια κολύμβησης

φοιτήτρια Εργοθεραπείας

e.mail: helena30@windowslive.com

Πηγή:https://eidikospaidagogos.gr/autism-pfa/

Λευτέρης Πετρούνιας-Γεννημένος αθλητής

Λευτέρης Πετρούνιας-Γεννημένος αθλητής

Η ζωή ενός ταλαντούχου αθλητή που  έφτασε στο υψηλότερο βάθρο  με τις εκπληκτικές εκτελέσεις στους κρίκους.  Ένα βίντεο για αξιοποίηση στη σχολική τάξη .Μπορούμε να μιλήσουμε για τις θυσίες που πρέπει να κάνει κάποιος για να κάνει πρωταθλητισμό (τις διπλές καθημερινές προπονήσεις, την αμείλικτη αυστηρότητα των προπονητών, τον σωματικό πόνο, τους τραυματισμούς,τον αυτοέλεγχο ) τη διαφορετική παιδική και εφηβική ηλικία που βιώνει ένας μελλοντικός πρωταθλητής ,τις θυσίες της οικογένειας ...

 Ποτέ δεν με κατέβαλε μια αποτυχία. Όσες φορές έχω αποτύχει πείσμωνα πιο πολύ. Τις επιτυχίες μου τις χρωστώ στις αποτυχίες μου. Δεν υπάρχει πιθανότητα να καταφέρει να πετύχει ένας αθλητής και να συνεχίζει να πετυχαίνει εάν δεν έχει προηγουμένως αποτύχει..(ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥΝΙΑΣ)

Το πόσο αδιανόητα δύσκολο είναι το αγώνισμα των κρίκων πιστοποιείται από ορισμένα στοιχεία, όπως ότι οι παλμοί του αθλητή ξεπερνούν το 100% για το ένα λεπτό που βρίσκεται κρεμασμένος και περιδινίζεται, ή από το γεγονός ότι η πίεση στον εγκέφαλο υπερβαίνει τα όρια συναγερμού. Με άλλα λόγια, ένας κανονικός ανθρώπινος οργανισμός -πλην άμαθος στο μαρτύριο των κρίκων- θα πάθαινε εγκεφαλικό επεισόδιο εάν πίεζε τόσο πολύ τον εαυτό του.
Ωστόσο, ένας αθλητής κορυφαίου επιπέδου όπως ο Λευτέρης Πετρούνιας κάνει αυτή την ακραία και απάνθρωπη καταπόνηση να φαίνεται σαν κάτι φυσικό, ακριβώς διότι μέρος αυτής της ιδιόμορφης αθλητικής παράστασης είναι το να θάβει μέσα του οποιοδήποτε ίχνος προσπάθειας. Χάρη σε μια ειδική μέθοδο που μαθαίνει από νωρίς κάθε γυμναστής, μπορεί να σφίγγει ολόκληρο το κορμί του, καθέναν από τους εκατοντάδες μυς του - εκτός όμως από το κεφάλι του. Κι αυτό διότι ακόμη και η παραμικρή σύσπαση του προσώπου, η αυθόρμητη ανάγκη να φωνάξει ή ακόμη και να ουρλιάξει από την υπερπροσπάθεια, τον πόνο κ.λπ. στους κρίκους απαγορεύεται διά ροπάλου...

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ-ΜΙΑ ΕΝΝΟΙΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΗ

Πρωταθλητισμός: μια παρεξηγημένη έννοια
 Κάνω πρωταθλητισμό δεν σημαίνει βγαίνω πρώτος, αλλά δίνω τον καλύτερο εαυτό μου για να βγω πρώτος.
 Πρωταθλητισμός δεν σημαίνει « νίκη με κάθε τίμημα»...

Δεν μπορεί, κάποιους γνωστούς θα έχετε γύρω σας (ή ακόμα κι εσείς οι ίδιοι) που πηγαίνουν τα παιδιά τους να κάνουν κάποιο άθλημα. Είτε ατομικό, είτε ομαδικό. Στο μυαλό τους έχουν, καταρχήν να κάνουν τα παιδιά αθλητισμό.  Στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μας μπορεί κάποιοι να ονειρευόμαστε διακρίσεις για το παιδί μας. Από την άλλη κάποιοι μπορεί να λένε «Εγώ δεν θα αφήσω τα παιδιά μου να κάνουν πρωταθλητισμό» ή «Καλός ο αθλητισμός, αλλά όχι ο πρωταθλητισμός». Πώς όμως διαχωρίζονται αυτά τα δύο; Καταρχήν αν θέλαμε να ορίσουμε τον πρωταθλητισμό θα λέγαμε ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά αθλητισμός με αγωνιστικούς στόχους. Αυτός που κάνει απλά αθλητισμό έχει σκοπό να βελτιωθεί ο ίδιος (π.χ. να μάθει να κολυμπάει, να φτιάξει ωραίο σώμα, να βελτιώσει τη φυσική του κατάσταση). Αυτός που κάνει πρωταθλητισμό έχει στόχο να βελτιωθεί ο ίδιος έτσι ώστε να ανταγωνιστεί άλλους και να διακριθεί. Ένας υποψήφιος για ολυμπιακό μετάλλιο κάνει πρωταθλητισμό. Όμως κι ένας πιτσιρικάς που έχει βάλει στόχο την κατάκτηση μεταλλίου στο παιδικό ή στο περιφερειακό πρωτάθλημα κάνει επίσης πρωταθλητισμό. Σε διαφορετική κλίμακα αλλά οι βασικές αρχές είναι οι ίδιες.
Πώς γίνεται αυτή η μετάβαση από τον αθλητισμό στον πρωταθλητισμό; Όχι πάντως κατά δήλωση από τη μια στιγμή στην άλλη. Γίνεται σταδιακά και υπό προϋποθέσεις. Για τα παιδιά που ξεχωρίζουν μετά τα πρώτα στάδια, αρχίζει από τους προπονητές μια ολοένα και πιο συστηματική προπόνηση. Στα παιδιά αυτό αρέσει γιατί όταν είναι καλοί σε κάτι αυτό το κάτι αυτόματα τους ελκύει, έχουν κίνητρο να το κάνουν. Το ίδιο ισχύει και για τους γονείς. Μέχρι εδώ ουδέν μεμπτόν. Το μεμπτόν κατά τη γνώμη μου αρχίζει όταν οι προπονητές ( καμιά φορά και οι γονείς) αρχίζουν να θεωρούν ότι οι νεαροί αθλητές είναι μόνο αθλητές. Όταν δεν λαμβάνουν υπόψη τους τις άλλες δραστηριότητες των παιδιών που είναι και πιο σημαντικές (σχολείο, ξένες γλώσσες κλπ). Επίσης η πρώιμη, υπερβολική πίεση για επιτυχίες σε παιδιά, έχει ως αποτέλεσμα να τα «καίει» και σωματικά αλλά και συναισθηματικά.
Η διαχείριση λοιπόν της κατάστασης αυτής και η εύρεση της ισορροπίας είναι το κλειδί για να απολαύσουν τα παιδιά τις ευεργετικές επιδράσεις του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού. Μεταξύ των πολλών αυτών ευεργετημάτων θα ξεχώριζα τις εξής:
• Για τα σημερινά παιδιά που στον ελεύθερο (;) χρόνο τους δεν μπορούν πλέον να παίξουν μπάλα ή κυνηγητό στη γειτονιά, αλλά μόνο να παίξουν στο computer και στο playstation, ο αθλητισμός είναι το καλύτερο αντίδοτο στην αρρώστια της εποχής, την παιδική παχυσαρκία.
• Ίσως πουθενά αλλού ένα παιδί δεν μαθαίνει καλύτερα το «Τα αγαθά κόποις κτώνται». Μπορεί να ξεγελάσει τον μπαμπά ή τη μαμά ή το δάσκαλο στο σχολείο, αλλά όχι την μεζούρα και το χρονόμετρο που δεν λένε ποτέ ψέματα. Η επιτυχία δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα γνωριμίας, «μαγκιάς», διορισμού ή κληρονομιάς (όπως συμβαίνει πολλές φορές στην κοινωνία μας), αλλά μόνο ιδρώτα.
• Το παιδί μαθαίνει ότι και η ήττα και η αποτυχία είναι μέσα στο παιχνίδι. Αυτό που δεν είναι στο παιχνίδι είναι η παραίτηση.
• Η διαχείριση του άγχους είναι ένα άλλο σημαντικό μάθημα. Πριν τους αγώνες ή κατά τη διάρκεια τους, το άγχος είναι πάντα παρόν και σιγά-σιγά το παιδί μαθαίνει να το διαχειρίζεται.
• Μαθαίνει στην αυτοπειθαρχία που είναι προίκα για όλη του τη ζωή
• Όταν πρέπει να χωρέσει αρκετά πράγματα στο χρόνο του ήδη από την μικρή ηλικία, το παιδί μαθαίνει να μην αφήνει το χρόνο του να πηγαίνει χαμένος. Κάθε ώρα τηλεόρασης που υποκαθιστά ο αθλητισμός είναι χρυσάφι.
• Αν επικεντρωνόμασταν στα ομαδικά αθλήματα θα κατέγραφα κι άλλες ευεργετικές επιδράσεις (π.χ. η έννοια της κοινής επιτυχίας, το «εγώ» που υποτάσσεται στο «εμείς», η αλληλεγγύη κ.ά. ) αλλά αυτό θέλει ένα ολόκληρο άρθρο μόνο του.
 
Ο πρωταθλητισμός λοιπόν είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Κάνω πρωταθλητισμό δεν σημαίνει βγαίνω πρώτος, αλλά δίνω τον καλύτερο εαυτό μου για να βγω πρώτος. Πρωταθλητισμός δεν σημαίνει « νίκη με κάθε τίμημα» και δεν σημαίνει σώνει και καλά «αποκλειστική απασχόληση», όπως πιθανώς πιστεύουν πολλοί. Μην φοβόσαστε λοιπόν όταν ακούτε τη λέξη «πρωταθλητισμός». Μην αφήνετε τα λίγα αρνητικά να υπερκαλύπτουν τα πολλά θετικά. Απλώς, μπροστά στη λέξη να βάζετε πάντα το επίθετο «ισορροπημένος».
Η ζωή είναι γλιστερός δρόμος. Ο άκριτος πρωταθλητισμός είναι σαν ένα γρήγορο, ελαφρύ αυτοκίνητο, χωρίς καλά φρένα που ταξιδεύει σ’ αυτόν. Πάει γρήγορα, αλλά όχι με ασφάλεια. Αντίθετα, ο ισορροπημένος πρωταθλητισμός είναι σαν ένα στιβαρό αυτοκίνητο με ABS, γεμάτο αερόσακους. Μπορεί να μην κόβει συχνά πρώτο το νήμα, αλλά πάντα τερματίζει. Τι θα προτιμούσατε εσείς για το παιδί σας;
 ΠΗΓΗ:http://www.protagon.gr  (Γιώργος Μαυρωτάς)